De eerste week, een week vol avontuur
Blijf op de hoogte en volg Donna
20 Februari 2014 | Curaçao, Willemstad
De eerste week zit erop, helaas wel met ups en downs maar dat hoort erbij. Dit reisverslag wordt wat groter dan de vorige want we hebben nogal wat meegemaakt.
Maar eerst onze stage:
Maandag ochtend om 7.30 zijn we begonnen met onze stage. Onze stagebegeleider heeft ons opgehaald. Voordat we naar stage gingen zijn we eerst met haar langs de garage gegaan voor haar auto, vervolgens heeft haar zus ons opgehaald en gingen we via de bakker naar de Blenchischool. Ik vond het best leuk dat ik op mijn eerste stagedag een soort van ochtend tour heb gemaakt met onze stagebegeleider. Het is leuk om te zien dat het voor hun heel normaal is om alles op zijn tijd te doen, dit is iets waar ik nog wel even aan moet gaan wennen. Uiteindelijk kwamen we aan op de Blenchischool. Mijn eerst indruk was: 'wauw wat een kleurrijke school'. Er zijn veel muurschilderingen, gekleurde stenen, gekleurde pilaren, gekleurde polo's, en noem maar op. We zijn rondgeleid binnen de school en hebben kennis gemaakt met de leerkrachten. Ik had gelijk een warm en fijn gevoel. De school heeft een grote binnenplaats en ze spelen elke pauze kickbal (een soort van slagbal). Wat mij is opgevallen is dat de school ontzettend veel materialen heeft. In de klassen hebben ze erg veel pictogrammen hangen, veel plaatjes en veel kleur. De eerste week stage stond in teken van observeren. Ik heb meegekeken in de lessen en kennis gemaakt met de leerlingen. Er is wel iets waar ik gelijk tegen aan liep: de 'taal barriére'. Ze geven namelijk les in het Papiamento. Jade en ik zijn gelijk keihard gaan oefenen, we na een week stage al redelijk was verstaan en zeggen. Er kwamen veel kinderen naar ons toe om zich voor te stellen. Sommige leerlingen spreken ook Nederlands, maar het merendeel spreekt toch echt Papiamento. Vandaag heb ik een klein gesprekje gehad met een meisje, ze vroeg naar mijn oorbellen. Ik vond het super leuk dat ze wat ging vragen en ik deed een poging om terug te praten, dit lukte aardig. Tijdens de rekenles tellen ze binnen de klas eerst tot 10 in het Nederlands, dan tot 100 in het Papiamento. Ik deed vol enthousiasme mee (jaja, ik kan al bijna tot 100 tellen). De leerlingen keken ontzettend verbaasd toen ze me dit zagen doen. Dus ik denk dat het toch wel belangrijk is om de taal snel onder de knie te krijgen. Ik weet inmiddels wat de dagen van de week zijn in het Papiamento, hoe je moet groeten, hoe je gedag moet zeggen, hoe je iets over jezelf vertelt, hoe je uitlegt dat je de taal leert, waar je woont, hoeveel iets kost, etc.
Wat mij ook is opgevallen dat de leerkrachten heel consequent en gestructureerd aan het werk gaan, de leerlingen luisteren ook erg goed. Dit had ik in eerste instantie niet gedacht, ik had het gevoel dat we in Nederland een hele andere aanpak hebben dan hier, maar binnen de Blenchischool komt het naar mijn gevoel aardig overeen. Ze zijn streng en stellen grenzen maar geven ook veel liefde door middel van een knuffel of aai over hun bol! Ik ben benieuwd wat de komende maanden mij gaat brengen maar ik heb er in ieder geval erg zin in!
Buiten stage om gebeurt er ook nog het een en ander:
De eerste week stond vooral in het teken van acclimatiseren. Wennen aan de warmte, het ritme en de cultuur. We zijn de hele week met de bus geweest. Verder hebben we van een buschauffeur zijn nummer gekregen zodat wij hem kunnen bellen als we vroeg in de morgen of in de avond ergens naar toe willen gaan. Hij zegt dan altijd: 'is goed Dushi' tegen mij haha. Die hebben we dus ook gebeld toen we naar Zansibar gingen met 4 andere meiden. Dit is een strand tent waar een vriend van mij met zijn band ging optreden. De reis ernaartoe was erg leuk. Onze 'persoonlijke' buschauffeur weet erg veel, hij vertelt vol passie over het eiland en heeft ons namen gegeven van mooie stranden.
Een ding waar we echt achter zijn gekomen is dat een auto echt onmisbaar is. Maar de oplossing leek er te zijn. Nadat we onze stagebegeleider hadden gebeld voor een kennismaking kwam ze met een mededeling dat ze een auto heeft staan en dat wij die wel mochten huren (wij vet blij). Die middag is ze ons nog op komen halen. Onze stage begeleider is een lieve, warme, drukke Antilliaanse vrouw. Ze praat aan een stuk door maar heeft een goud hart, ik voelde me gelijk welkom. Ze heeft ons de auto laten zien, ons erin laten rijden, en ze ging de verzekering regelen. Voor Jade en mij was dit echt een opluchting, we waren dolblij dat we waarschijnlijk een auto konden krijgen (niet zo'n kleintje ook). Maandag hebben we de auto gekregen, we waren dolblij! Dit was helaas van korte duur. Woensdag na stage reden we de Julianabrug (lees: 56,4 meter hoog) op. We kwamen amper de brug op omdat onze koppeling doorslipte. Uiteindelijk hebben we de auto aan de kant gezet, toen we hem weer wilde startte was de versnellingspook geblokkeerd. Er ontstond een kleine paniek omdat we geen kant op konden, na 15 minuten deed deze het weer. Met een kleine tegenzin zijn we uiteindelijk naar huis gereden, maar deze auto is niet oké om nog in te rijden (maand geleden was de auto nog gerepareerd en gecontroleerd), dus zitten we nu weer zonder auto. Onze stage begeleider doet er wel alles aan om ons te helpen, echt super lief. Zij wilt het beste voor ons, ze wilt dat we veilig onderweg kunnen zijn :). Dit geeft wel een heel fijn gevoel moet ik zeggen. Ze gaat de auto naar de garage brengen en kijken of het gerepareerd kan worden, tot die tijd moeten we het nog even met de bus doen!
Het verkeer hier op het eiland is trouwens ook echt wennen. Ze gebruiken geen knipperlichten, rijden hun auto overal tussen, halen in terwijl het niet kan en soms rijden ze ook dronken over de weg (rijden heel langzaam en slingeren). Het is echt ontzettend belangrijk om continu alert te blijven en niet als een idioot te gaan rijden. Ik heb gehoord dat je je rijbewijs hier ook in 1 dag kan halen.. Het verkeer hier is wel iets waar ik bewust mee bezig ben en blijf.
Vandaag was enerverend dagje. Na stage werden we opgehaald door een vriend van mij die hier in een band speelt. Het idee was om naar Porto Maria beach te gaan, dit verliep niet helemaal zoals het zou moeten. Tijdens het rijden hoorde we een raar geluid, eerst dachten we dat het een lekker band was maar dit bleek niet zo te zijn. Ze hebben voor de zekerheid de autoverhuurder gebeld en die gaf het advies om toch maar door te rijden. Wij hebben braaf geluisterd en zijn heel langzaam gaan rijden totdat de auto een rare beweging maakte en we iets hoorde breken. en ja, toen stonden we stil op de snelweg, midden op het eiland! wat denk je: Het voorwiel was eraf gebroken. De politie kwam er al snel bij met gillende sirenes en gaf de mededeling dat we van de weg af moesten, dit kon niet vanwege het wiel! Vervolgens kwam er een man van een garagebedrijf aangelopen. Hij wilde ons wel helpen en ging al onder de auto liggen voordat we het wisten (midden op de snelweg). Ondertussen probeerde wij in de brandende zon het verkeer een beetje te vertragen, wat aardig lukte. Pff, ik heb wel het een en ander gehoord over auto's die het begeven maar 2 keer in 2 dagen is wel de max! Nu maar hopen dat het hierbij blijft. Uiteindelijk is de auto gemaakt en zijn we toch nog naar Porto Maria geweest. Daar hebben we op een mooi wit strand met een blauwe zee gelegen. Gitaar erbij, zingen, bananenchips eten, met de bal spelen en de zonsondergang bekijken. Kortom; heel relaxt. Rond een uur of acht zijn we weer terug gegaan, maar dit ging ook niet zo soepel. Het hek van het strandgebied was dicht. Er was geen knop, gaan aanwijzing, helemaal niks. Daar hebben we dus ook een tijdje gestaan in de middle of nowhere.. Uiteindelijk toch een telefoonnummer gevonden op een bordje en dat nummer gebeld en het hek ging open. Een dag vol avontuur dus.
Verder ben ik wel wat meer gewend, al gaat dit wel met ups en downs maar gelukkig hebben we skype nog! Je moet hier veel geduld hebben, alles gaat op zijn tijd en heel relaxt. Verder zijn de mensen heel aardig en behulpzaam. Ik hoop dat ik de taal ook wat meer onder de knie krijg zodat ik me meer een local ga voelen dan een stagiaire. Toch sta ik nog iedere dag versteld van wat hier soms gebeurt. Zo wachten we al een week op reparaties die in het huis moeten gebeuren. Ik heb gehoord dat je gewoon moet blijven klagen totdat het gebeurt, dus dit doen we ook haha.
Ik hoop dat ik jullie een beetje op de hoogte heb kunnen brengen van mijn avontuur hier op Curaçao. Ik ga nu lekker slapen want de wekker gaat al om 6.00 :).
Drumi Dushi
x
-
20 Februari 2014 - 08:09
Teddy:
Wohhh.. wat een avontuur met die auto zeg. Gelukkig maakt witte stranden en blauwe zee alles goed. Xx -
20 Februari 2014 - 13:39
Mariette:
Wat een leuk verhaal heb je geschreven, Donna! Heel leuk om te lezen. Het is alsof ik het meebeleef..,... -
03 Maart 2014 - 10:43
Mandy:
Dons, damn wat spannend allemaal!! Wat knap dat je de taal al aardig onder de knie hebt! En die foto's van je... oh geweldig!! ENJOY!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley